ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼

ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਤਲਾਸ਼-ਜਸਵਿੰਦਰ ਪੰਜਾਬੀ
ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਬੀਬੀ ਦਸਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜਿਹੜਾ ਕਿੰਨਰ ਮੇਰੀ ਵਧਾਈ ਲੈਣ ਆਇਆ ਸੀ,ਓਹਦਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਇੱਕ ਅਨੋਖਾ ਮੋਹ ਪੈ ਗਿਆ। ਉਂਝ ਥੋੜ੍ਹਾ-ਥੋੜ੍ਹਾ ਓਹਦਾ ਧੁੰਦਲਾ ਚਿਹਰਾ ਮੇਰੇ ਚੇਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਵਸਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਜਨਮ ਤੋਂ ਸਵਾ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਵਧਾਈ ਲੈਣ ਆਉਂਦੇ ਸਨ,ਇਹ ਤੀਸਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨੁੱਖ।
ਵਧਾਈ ਲੈਣ ਵੇਲ਼ੇ, ਲੋਰੀਆਂ ਜਿਹੀਆਂ ਦਿੰਦਿਆਂ, ਜਦੋਂ ਓਹਨੇ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ,”ਇਹਦਾ ਨਾਂ ਕੀ ਰੱਖਿਆ,ਗੋਲੂ਼ ਜਿਹੇ ਦਾ?”
“ਜਸਵਿੰਦਰ।” ਬੀਬੀ ਦੇ ਏਨਾ ਆਖਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕੀ ਓਹਦੇ ਕਦਮ ਥਾਂਏਂ ਰੁਕ ਗਏ। ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕੀਂ,ਦੂਸਰੇ ਹੱਥ ਨਾਲ਼ ਬੀਬੀ ਦਾ ਮੋਢਾ ਫੜ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਈ। ਮੰਜੇ ਉੱਤੇ ਲਿਟਾ ਓਹਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੇਤਹਾਸ਼ਾ ਚੁੰਮਦਿਆਂ, ਰੋ-ਰੋ ਆਪਣਾ ਗੁਬਾਰ ਕੱਢ ਲਿਆ। ਬੀਬੀ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ਼ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ।
“ਭੈਣੇ ਮਾਫ਼ ਕਰੀਂ। ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮੌਕੇ ਇਹ ਸੋ਼ਭਦਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ,ਪਰ ਕੀ ਕਰਾਂ।”
“ਕੋਈ ਨਾ। ਦੱਸ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ?”...

ਬੀਬੀ ਨੇ ਓਹਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ।
“ਅੱਜ ਪੂਰਾ ਸਵਾ ਮਹੀਨਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੇਰਾ ਵੀਰਾ ਪੌਣੇ ਛੇ ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ,ਜੋ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਓਹਦਾ ਨਾਂ ਵੀ ਜਸਵਿੰਦਰ ਸੀ। ਮੈਂ ਅਭਾਗਣ ਘਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕੀ। ਸਾਨੂੰ ਸਿਖਾਇਆ ਹੀ ਇਹ ਜਾਂਦਾ ਕਿ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ,ਘਰ ਪਰਵਾਰ ਨਾਲ਼ ਸਾਡਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਨਹੀਂ,ਜਦੋਂ ਘਰੋਂ ਨਿੱਕਲ ਆਏ।” ਓਹਨੇ ਹੰਝੂ ਵਗਾਉਂਦਿਆਂ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।
ਬੀਬੀ ਦੇ ਦੱਸਣ ਅਨੁਸਾਰ, ਓਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ,ਓਹਨੇ ਜਦ ਵੀ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਆਉਣਾ,ਸਾਡੇ ਘਰ ਜ਼ਰੂਰ ਆ ਕੇ ਜਾਣਾਂ ਤੇ ਹਰ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਗਨ ਦੇ ਕੇ ਜਾਣਾਂ। ਬੜੀ ਦੇਰ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਏਦਾਂ ਈ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਫੇਰ ਓਹਦਾ ਆਉਣਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੇ ਵੀਰੇ ਕੋਲ਼ ਚਲੀ ਗਈ ਹੋਵੇ,ਓਹ ਅਭਾਗਣ।
ਫੋਟੋ ਸ਼ਰੋਤ-ਇੰਟਰਨੈਟ